De eerste kennismaking

Het is zo ver. We kunnen vertrekken naar Sri Lanka. Donderdagochtend 21 maart om 9:45 trokken we de huisdeur achter ons dicht. Een bus, een trein en 2 vliegtuigen later werden we verwelkomd door Manu, onze reisleider. 

De reis zelf was best pittig. De eerste vlucht van Amsterdam naar Qatar duurde ruim 6 uur. Vertrekken om 15:15 en landen om 22:00 uur. Maar door het tijdsverschil was het al middernacht. Met slechts twee uur om de overstap te maken naar de volgende vlucht, was het een race tegen de klok. De luchthaven van Doha is gigantisch en hyper modern (geopend net voor het WK voetbal van 2022). Pronkstuk is de binnentuin die zo groot is dat je je in de jungle waant. We liepen met open mond door deze groene oase, over paden en bruggen, maar helaas was er geen tijd voor een uitgebreide safari. Dus op naar onze vlucht die stond te wachten bij één van de 90 gates van vleugel C. Eenmaal in het toestel gelijk de ogen dicht en hopen op een paar uur slaap. Maar van slaap is helaas weinig gekomen.

Aangekomen in Colombo, met een nek stijver dan een plank, ogen zo vermoeid dat ze smeekten om slaap, en benen die zich vreemder voelden dan een octopus op het droge, was het ineens 9:00 uur 's ochtends. Maar onze interne klok schreeuwde dat het 4:30 's nachts was.

Op de luchthaven verwelkomde Manu ons in de hoofdstad van Sri Lanka. Toen alle 30 reisgenoten aanwezig waren kon onze rondreis beginnen. Inchecken in het eerste hotel kon nog niet, dus eerst maar een stadstour door Negombo. Om 11:00 uur, zonder ontbijt, belandden we op de lokale vismarkt. De geur van dagenlang in zout gedroogde vis op een nuchtere maag was overweldigend. Negombo is een badplaats met een lang strand en veel hotels, maar is van oorsprong een vissersdorp. En dat zie je terug. Vissenkoppen van de markt spoelden verderop aan op het strand bij ons hotel. Een strandwandeling werd een slalom tussen aangespoeld plastic, hout en visresten.

Een nacht overslaan is niet fijn en rond de klok van 15:00 uur hadden mijn ogen erg veel moeite om open te blijven. Maar na het avondeten was het eindelijk tijd voor een bed en een welverdiende reis naar dromenland.

Na een goeie nachtrust vertrokken we om 8:30 naar Anuradhapura. De langste busrit van de rondreis van zo'n 200 km. Onderweg een stop bij een Hindu tempel van Gartik, laten we zeggen dat het niet echt een spirituele aardverschuiving was. De volgende stop was dat echter wel. De tempels van Mihintale is de plek waar het boeddhisme op Sri Lanka van start ging. Hierdoor is het één van de belangrijkste bedevaartsoorden voor boeddhisten van het land. Om er te komen moesten we 320 traptreden omhoog. Vandaaruit kon je nog eens 3 verschillende trappen omhoog. Eentje naar een mooi wit Boeddha beeld, de andere naar een schitterende witte stoepa en de laatste naar het hoogste punt van de tempelplaats Mihintale. Op dit hoogste punt vond de ontmoeting plaats tussen een boeddhistische monnik en de koning, die vervolgens het boeddhisme in Sri Lanka introduceerde. Een heilige plek voor de boeddhisten in Sri Lanka dus.

Op blote voeten of met sokken, want schoenen zijn een no-go en petjes zijn taboe, trotseerden we de enorm hete tempelvloeren en trappen. Het was een klim die zelfs menig zen monnik zou testen, maar man, wat een uitzicht! Tempels hebben altijd iets magisch vind ik, helemaal als een Cambodjaanse monnikenbrigade neerstrijkt voor een gebedsessie. Ze waren al in de startblokken voor Poya-dag, de Sri Lankaanse versie van een spirituele Super Bowl. Bij elke volle maan wordt een gebeurtenis uit het leven van Boeddha herdacht. Pelgrims van heinde en verre komen offers brengen, bidden, mediteren en Boeddha gedenken. En laten wij nou net de volgende dag (zondag 24 maart) naar hèt pelgrims oord van Sri Lanka gaan. Het belooft een bijzondere ervaring te worden. Eentje met meer 'verlichting' dan een kerstboom in december!