Van Luie Smurf tot Indiana Jones tot Freek Vonk

Onze rondreis zit erop. Tijd om te ontspannen en bij te komen van alle indrukken. Althans dat was het plan. Toch hebben we wat ondernomen op eigen houtje vanuit ons strandverblijf.

Na ons bezoek aan Galle namen we in de avond van 1 april afscheid van onze gids Manu, buschauffeur Chamara en bushulp Indika. Ze dropten ons bij ons strandhotel; RIU Sri Lanka. En wat een gigantisch hotel is dat zeg. Omdat ik punten spaar bij elke boeking die ik maak voor klanten die in een RIU hotel verblijven kon ik gratis 5 nachten verblijven in de Master Suite. Eerst kregen we beide een gouden all inclusive bandje om aan iedereen te laten zien dat wij in de meeste luxe kamer verbleven. Overal waar wij kwamen was het: "Hello sir, hello madam". Het viel ons op dat mensen met een normaal rood bandje niet zo werden aangesproken. We voelden ons gelijk al royalty. Maar toen moest de kamer nog komen. En holy moly, wat een kamer! Je komt binnen in een grote hal met woonkamer en eettafel. Je vond er twee deuren in de ruimte. Eentje naar een apart toilet en eentje naar de gigantische slaapkamer. Met achter het bed een doorloop naar een volledig met badkamer inclusief een tweede apart toilet, dubbele wastafel, een bad en aparte douchecabine. Maar dat was nog niet alles. Vanuit de woonkamer en slaapkamer kon je het balkon op met zeezicht. Dat balkon is zo groot dat je er een festival kon houden. En wat stond daar op? Een jacuzzi met uitzicht op de zonsondergang. Deze hotelkamer is nog groter dan ons appartement in Eindhoven! Wauw, wat een luxe. Hier hebben er enorm goed gebruik van gemaakt!

De dinsdag deden we het rustig aan. Even bijkomen van de twee weken rondreis. Strandwandeling, zwembad, all inclusive drankje erbij en genieten van de rust. Daarna hebben we toch iets ondernomen. Want ja, stil zitten kunnen we beide niet zo lang. De drang om op ontdekking te gaan is te groot. Dus pakten we woensdag een tuktuk taxi naar een dorpje zo'n 20 minuten verderop om wat souvenirs te kopen. De tuktuk-meneer bleef zelfs 2 uur op ons wachten tot wij uitgeshopt waren en bracht ons weer terug naar het hotel. En dat voor slechts 10 euro.

Wat nog goedkoper was was de lokale bus. Voor 3 euro retour per persoon reden we donderdag in 30 minuten naar Hikkaduwa voor een strand/snorkelmiddag. Het koraalrif (grotendeels grauw) en de vele kleurrijke vissen waren erg mooi. Maar de zee was te wild om rustig te kunnen snorkelen. Iets wat wel bij de dag paste, want die wilde busrit vergeet ik nooit meer. Ik dacht dat de heenreis niet ruiger en chaotischer kon, maar de terugreis was het tienvoudige daarvan. Alleen al de uitstraling van die bus. Knalblauwe kleur met zeer drukke tekeningen en tekst en de drukke Bollywood muziek knalde uit de speakers. Alsof je een circus binnenstapte op wielen. Maar dan eentje met een chauffeur die nog nooit van rechtdoor rijden had gehoord. Het leek alsof hij een persoonlijke missie had om elke hobbel, kuil en scherpe bocht op de weg met minimaal 70km/uur te nemen. En toeteren jongen. Auto's, tuktuks en scooters inhalen in onoverzichtelijke bochten. Volgens mij zijn we ternauwernood ontsnapt aan minstens 10 frontale botsingen. Dit was niet zomaar een busrit, dit was een avontuur waar zelfs Indiana Jones jaloers op zou zijn. En dan was dit alleen maar de heenreis, die terugreis moest nog komen! Want wat daar allemaal op de weg gebeurde was bizar. Daar had het programma Wegmisbruikers wel 20 seizoenen van kunnen maken. Er bleek een rally aan de gang te zijn. Super veel jeugd reed door de straten om hun high school cricket wedstrijd te promoten tegen een rivaliserende school. Ik denk wel 100 scooters/brommers, tientallen auto's en een paar tuktuks slingerende over de weg. En allemaal toeteren schreeuwen, juichen en wapperen met hun schoolvlag. Volgens mij hadden ze zelfs bij de AH in Nederland alle overgebleven vuvuzelas uit 2010 opgekocht. Wat een kabaal. Met z'n drieën op een brommer kon makkelijk, rijden met de kofferbak open was ook geen probleem. En iedereen hing ook uit de auto, aan de auto of zaten zelfs op de auto. Volgens mij zat alleen de bestuurder nog in de auto, maar daar was ik niet 100% zeker van. Ik wist niet wat ik zag. Alsof ik beland was in een Bollywood film en wachtte tot de muziek het overnam en de hele straat ging dansen. Alleen dat gebeurde niet. Misschien omdat onze buschauffeur het ritme niet kon vinden. Deze chauffeur had waarschijnlijk na één rijles zijn rijbewijs gehaald. Hij reed als een puber die te enthousiast de pedalen gebruikte waardoor wij als een cocktail door elkaar geschud werden. Een cocktail zonder ijs, want wat was het heet in die bus. Ik weet eigenlijk niet of het zweet was van de hitte of het angstzweet dat uit mijn lijf gutste. Waarschijnlijk was het fifty/fifty. Op een gegeven moment reden we tussen twee dorpen over een Sri Lankaanse N-weg. Ik wist niet dat het überhaupt in je op kan komen, maar het verkeer besloot samen om van één baan per rijrichting een vijfbaansweg te maken voor één rijrichting. Jawel, onze bus haalde een auto in die 2 scooters inhaalde die samen een tuktuk inhaalden. Waardoor onze bus naast de weg aan de verkeerde kant van de weg reed! Dit was gewoon Wegmisbruikers in het kwadraat! Godzijdank stapten we na een uur heelhuids uit de bus, maar wel met 50 tinten bruin in onze onderbroeken. Danique en ik keken elkaar verschrokken aan van "wat is er zojuist gebeurd en hoe hebben we dit overleefd?". Het was hoog tijd voor een drankje aan de all inclusive bar.

Gelukkig hadden we ook rustige en mooie momenten beleefd in deze dagen. Dinsdagavond brachten we een bezoek aan een schildpaddenopvang bij het gebied van Galbokka. Hier komen 5 schildpadsoorten hun eieren leggen. Omdat honden, landvaranen en mensen de schildpaddeneitjes uitgraven om op te eten verplaatst Galbokka Hatchery ze naar een veilig plekje. Zodra de eitjes uitkomen worden ze 's avonds uitgezet. En hiervoor kwamen wij op bezoek. Wij wilden graag babyschildpadden uitzetten. En wat een ervaring was dat zeg. We kregen samen een bak met 10 groene zeeschildpadbaby's om uit te zetten. Je kon ze gerust oppakken en je ervaarde gelijk de kracht van hun natuurlijke instinct. Die kleintjes hadden zo'n grote drang om naar de zee te kruipen dat ze met hun vinnetjes zich uit jouw vingers proberen te wurmen. De zon was net onder en we lieten ze één voor één hun weg vinden naar de zee. Zo'n klein beestje dat de woeste golven trotseert en dan in die enorme oceaan belandt. Echt te gek om de natuur een handje te helpen.

En dat handje kunnen de schildpadden zeker gebruiken, want maar 1 op de 100 schildpadden overleefd het eerste levensjaar. Schildpadden leggen 100-200 eieren per keer. Waarvan zo'n 90% uitkomt. Als de eitjes niet zijn opgegeten en uitkomen moeten de pasgeboren schildpadjes gelijk het gevaarlijke strand over naar de zee. Hier liggen de landvaranen en roofvogels al op hen te wachten. Eenmaal in de zee is het de grote vissen ontwijken. Evenals het vele plastic en de visnetten. En door deze factoren is de overlevingskans zo klein. Gelukkig biedt Galbokka Hatchery een veilige omgeving voor de kleintjes. Hier liggen tientallen nestjes te wachten om uit te komen. Zodra de baby Ninja Turtles 's ochtends in de zandbak spelen worden ze in een grote bak met water gelegd. 's Avonds worden ze dan uitgezet als de zon volledig onder is. Dit is veiliger en natuurlijker. Schildpadden willen van nature naar het laatste licht aan de horizon toe, weg van het donker. En met de zon die onder is vallen ze ook nog eens minder op voor die landvaranen op het strand, de grote jongens in de zee en de roofvogels vanuit de lucht. Zo hopen we dat de overlevingskans toch groter is voor dit prachtig bedreigde diersoort.

Alleen dat plastic en achtergelaten visnetten in de zee is nog steeds een groot probleem. De mens vervuild alles waar het ook komt. Helaas zijn er veel schildpadden die verstrengeld raken in plastic en/of visnetten of ze zien het zelfs als voer. Daarom biedt Galbokka ook opvang en herstel aan voor gehandicapte zeeschildpadden. Zo lagen er twee met lucht in hun schild door aanvaring met een boot of gevecht met een haai, waardoor ze niet meer konden duiken. En een stuk of vier schildpadden waren een flipper kwijtgeraakt door gedoe met plastic en/of visnetten. Maar zodra ze gewend zijn aan hun beperking, worden ze teruggebracht naar de diepe oceaan. Alleen de schildpadden met het drijf-syndroom redden het nooit om in het wild te overleven. Zij blijven, hoe zielig het ook is, in het opvangcentrum.

Het was zo'n bijzondere ervaring en mooi initiatief dat we op onze laatste avond nog eens 10 schildpadjes hebben uitgezet met zonsondergang. Eenmaal terug in hotel nog even genieten van de jacuzzi en de hoogtepunten van de reis nog eens samen bespreken. Zo werd het een prachtige afsluiting van onze avontuurlijke vakantie.