Ni hao ma? Wo hen hao!

De eerste week is achter de rug! Veel indrukken en eerste ervaringen mee gemaakt. Dus bereid je voor op een aardig lang verslag. Laten we beginnen met mijn stage. Ik heb dinsdag t/m zaterdag gewerkt van 8:30u tot 17:30u. In de ochtenden sta ik in het restaurant simpele dingen te doen. Tafels afruimen en schoonmaken, gasten ontvangen, het buffet bijvullen en schoonhouden. Alleen zijn deze simpele taken hier toch erg lastig. Dit komt vooral door de taalbarrière. Mijn collega's spreken en verstaan amper Engels en ik geen Chinees. Gelukkig heb ik CC (wat je uitspreekt als Sisi, ja van dat drankje). Voor Chinese begrippen kan zij goed Engels. En mocht de communicatie wat minder gaan pakken we gewoon de translate app erbij op ons mobieltje. Wat is het toch fijn om in 21e eeuw te leven. Ondertussen kan ik al aardig wat Chinese woordjes en basis zinnetjes. Echter blijft het moeilijk om Chinees te spreken. Zo is ‘qing’ bijvoorbeeld ‘alstublieft’, maar zeg je het met een andere toonhoogte dan zeg je ‘kusje’. Wat nog best voor ongemakkelijke situaties kan zorgen lijkt me. Dankzij een woordenlijst die wij van een Canadese gast hebben gekregen en doordat ik “les” moet volgen van de manager bij CC begin ik al wat woorden te herkennen in de gesprekken van mijn collega's. Eén keer heb ik twee uurtjes les gehad in de middag, de andere middagen stond ik bij de receptie naast Wim mooi te wezen. Gelukkig krijgen we wel steeds meer taken en gaan de dagen wat sneller ten opzichte van de eerste twee dagen. Wat opvalt is dat sommige Chinese gasten ons zo lang blijven aanstaren dat het ongemakkelijk begint te worden. Wim ziet dit net als in het vliegtuig weer als een uitdaging en heeft tot nu toe geen één keer een staarwedstrijd verloren.

Ik ben niet alleen leerling Chinees, maar ook leraar Engels. Zo leer ik vooral Johnson veel nieuwe woordjes. Deze jongen heeft zo veel vragen waardoor hij elke dag zo’n vijf tot zes nieuwe woorden leert en onthoudt. Hij voelt zich ook erg vereerd dat hij zijn Engels kan verbeteren. Net als Johnson hadden enkele andere collega’s moeite met mijn naam. Zelfs hier vragen ze na een aantal keer herhalen “Ooooh from” *maakt boksbewegingen*. “Yes.... From Mike Tyson....”. Er werd ook gevraagd naar mijn Chinese naam, deze had ik nog niet en Johnson wilde er wel één voor mij verzinnen. Gister was het resultaat daar, hoewel het geen echte naam is maar een soort van status vind ik ‘m goed gevonden. Lijkt op mijn Engelse naam en de betekenis klopt ook nog! Het is geworden *tromgeroffel*: Tai Zi (spreekt uit als Thaai Tzù waarbij de ‘aai’ een toon omhoog gaat). De betekenis van dit woord is Koningszoon. Zeker hier ben je bijna Prince Charming. Elke dag krijg je wel te horen dat je handsome bent. En dat je lang bent, heel erg lang. De lengte 1.90m is hier blijkbaar zo bijzonder dat sommige mensen graag met je op de foto willen. Tot nu toe zijn het alleen collega’s geweest, maar zo voel je je wel een klein beetje celebrity.

Na onze tweede stagedag waren we uitgenodigd door onze twee collega’s CC en Yuki om uit eten te gaan. Chinezen delen al het eten en zitten dus met hun chopsticks overal in. Dit maakt het samen eten wel een stuk gezelliger dan wat wij Nederlanders gewend zijn. Helemaal als één iemand nog moeite heeft om met stokjes te eten, en ja dat ben ik. De vis die wij hadden bestelt was medium pittig vond Yuki. Alleen voor ons was het bijna “bel-de-brandweer-want-mijn-smoel-staat-in-de-fik”-pittig. Na dit hete visje met kop en graten liepen we door de grootste winkelstraat van de stad, Nanjing Road. Dat we lang zijn voor Chinezen was bekend, maar de reactie van een wild vreemde mevrouw op straat was weer eens wat anders. Ze keek omhoog naar Wim en zei ‘Wow… Hai.’ Wim en ik liepen al lachend verder en kwamen met de twee dames uit bij The Bund. Hier heb je een prachtig uitzicht over de bekende skyline van Shanghai. Vorige week zondag waren wij er overdag ook langs geweest, maar door alle lichtjes is het ’s avonds toch een stuk mooier.

Een aantal dingen zijn ons ook opgevallen. Boodschappen doen is hier super goedkoop, Lays chips heeft enorm rare smaken hier, scooters hebben halve slaapzakken en na één dag was het al wel duidelijk dat het verkeer hier bizar te noemen is. Het meeste wat opvalt is het zinloos toeteren en het absurde rijgedrag. Vol gas de file in en op het laatste moment remmen, anders steekt iemand zijn neus er tussen. En waar Nederlanders schelden achter het stuur zijn de Chinezen de rust zelve. Behalve het toeteren betreft. Emotieloos drukt er elke twee seconden iemand op zijn toeter. Met dit absurde rijgedrag van iedereen vraag je je af waarom er nog 23 miljoen mensen wonen in Shanghai, want elke dag zouden er minstens vijf doden moeten vallen op elk kruispunt. En over absurd gesproken, de chips smaken. Raar, maar toch ook wel te verwachten. Een greep uit de verschillende smaken: ‘numb spicy hot pot’, deze is hetzelfde soort pittig is als die ene vis waar ik het over had, komkommer smaak, kip limoen, zeewier en als klapper op de vuurpijl: gegrilde octopus. En dan zal je vast denken ‘En die scooters met halve slaapzakken dan?’ Dat kan ik niet uitleggen, dus verwijs ik je graag naar mijn fotoalbum.

Na vijf dagen werk heb ik nu weekend. Vandaag moest Wim werken en ben ik alleen wat sightseeing gaan doen. Ik ben o.a. naar de Old Town geweest. Het zag er zwart van de mensen. En dat kwam niet alleen omdat ik zo lang ben en elke Chinees op z’n kruin keek, nee het was belachelijk druk daar. Voor de Yuyuan Garden stond een rij van hier tot Tokio, dus de volgende keer maar weer proberen. Dinsdag mag ik weer aan de bak en dan moet ik zeven dagen werken. De eerste week was super. Geen jetlag meer, leuke mensen ontmoet, een nieuwe naam gekregen en al het een en ander gezien van Shanghai. Dus als je mij zou vragen ‘Ni hao ma? (Alles goed?), dan zou ik zeggen ‘Wo hen hao! (Het gaat heel goed!). De foto’s en enkele filmpjes die ik tot nu toe gemaakt heb staan ook op deze site, dus neem een kijkje en tot de volgende blog!