Een adembenemend weekend

Een idee wat vorige maand ontstond kwam afgelopen week tot uitvoering. Twee dagen naar Huangshan. Ook wel bekend als Yellow Mountain. Een prachtig natuurgebied in de Anhui provincie. Bus en hotel geboekt, dus maandag om 5:00u ging de wekker. Samen met Wim en CC ging ik per metro naar People’s Square om ergens tussen de tientallen bussen in ons busje te stappen, die om 6:45u vertrok. De busrit duurde erg lang zoals verwacht, zo’n 6 uur. Aan de rand van Shanghai en in Hangzhou zag je dat er nog flink gebouwd werd. Wat mij opviel was dat de flats hier niet per stuk gebouwd worden, maar per dozijn. Enorme gebouwen stampen die Chinezen hier tegelijk uit de grond. Na Hangzhou werden de enorme bergen vol met bomen zichtbaar. Rond 14:00u kwamen we dan aan op onze bestemming. Hier hadden we de keuze, met de lift omhoog en 7km lopen, of 15km lopen vanaf de ingang van het park. Zo gek als we zijn kozen we voor het laatste. Optimaal genieten van alle vergezichten. Helaas geven de foto’s het niet goed weer, maar wat een prachtig gebied is Yellow Mountain. De uitzichten waren adembenemend, net als de trappen trouwens. We werden door alle Chinezen raar aangekeken die naar beneden wandelden. Na 2 uur traplopen kwamen we eindelijk ‘white people’ tegen, zoals Wim dat schreeuwde. Zij waren al 6 uur lang bezig om naar beneden te lopen vanaf de top. Ons hotel zat niet helemaal op top, dus wij zouden zo op de helft zijn. Snel verder traplopen ging steeds moeizamer. We waren helemaal kapot en klaagden steen een been. Na 3 uur lopen kwamen we eindelijk bij de lift uit. Wat slechts een kwartiertje zou zijn geweest als we die hadden genomen. Het was echt afzien, maar we hadden er ook enorm lol om. Helaas was het erg bewolkt, maar dat had ook wel iets bijzonders. Uitzichten verdwenen, maar waren net zo snel weer terug nadat de wolk ons passeerde. Ik was er letterlijk in de wolken van, [pun intended].

Nadat we de lift gepasseerd waren begon het al donker te worden. Ik had het gevoel dat we na sluitingstijd door het park liepen. De lift stond stil en af en toe kwamen we verdwaalde bezoekers en medewerkers tegen. Het was warm en een zware wandeltocht dus moest er veel gedronken worden. Daarmee moet je ook naar de wc. Al een tijdje geen toilet meer gezien, dus hebben we maar besloten om Yellow Mountain echt ‘yellow’ te maken. Na een enorme opluchting konden we weer verder de trap op. Want er waren alleen maar trappen. Trappen, trappen, trappen en nog meer trappen. En dat allemaal omhoog. Tot dat we op bijna 2 km hoogte zaten. Toen ging de trap vaker naar beneden. Iets voor 20:00u zagen we dan eindelijk wat lichtjes van ons hotel door de duisternis en wolken. Snel onze kamer bekijken en wat eten.

Die kamer was ook een mooie verrassing. We deden de deur open en werden verschrokken aangekeken door 7 Chinese mannen. Met 5 stapelbedden konden Wim en ik nog net een plekje vinden naast elkaar. Spullen gedumpt en een hapje eten. Bij terugkomst sliepen onze meeste roommies al. En dat was goed hoorbaar. Wat een gesnurk. Ik heb van 22:00u tot 2:00u amper geslapen. Ik dacht dat ik wel kon vertrouwen op Wim, maar die liet mij ook in de steek. Daar lag in dan op de kamer, met 4 van de 7 snurkende Chinezen en 1 snurkende Nederlander. Na 2:00u viel ik in slaap, wat van korte duur was, want om 4:00u werd ik bruut wakker gemaakt. Een enorm licht wat aan ging in de kamer en alle Chinezen deden niet moeilijk over geluid, licht en rook. Wim vroeg zich nog af of de man in de badkamer zijn tanden aan het poetsen was of toch zijn amandelen. We zullen het antwoord nooit weten, al klonk het meer als het laatste.

Nadat alle Chinezen weg waren nog snel even wat slaap gepakt, toen wezen ontbijten en weer op pad gegaan. De trappen waren we echt goed zat, het park krioelde van de luidruchtige Chinese groepen toeristen en er was nog meer bewolking als de dag ervoor. Na zo’n 2 uur lopen hebben we maar de lift gepakt naar beneden. Daar wat burgers gegeten, kaartje spelletje gespeeld en weer een zoektocht naar een normale wc gestart. Ze kennen hier alleen gaten in de grond en als je geluk hebt met een zit wc, is er geen wc papier waar Wim nogal verbijsterd om was deze hele 2 dagen. Om 14:30u stapten we de bus in om er weer om 22:00u uit te stappen in Shanghai. De metro gepakt, thuis snel gedoucht en gaan slapen. Want de volgende dag moest er weer gewerkt worden.

Het weekend was adembenemend en vermoeiend. Volgens mij heb ik wel een miljoen treden gehad, maar het was het meer de waard. Foto’s (25) en video’s (5) kun je vinden op mijn blog. Op naar de volgende trip met hopelijk wat minder trappen. Dat is al 18 en 19 juni naar Jiangyin, de home town van mijn ‘xiongdi’ – brother from another mother - Johnson.