Bloed, zweet en tranen van het lachen

Hoe ik mij vorige week een enorme lompe Nederlander voelde was dat deze week op sommige momenten niet anders. Deze week ging ik basketballen met Johnson op een pleintje vlakbij werk. Ondanks dat ik 1.90m ben had ik er totaal geen voordeel van. Mijn 1.65m tot 1.80m kleine, snelle en vooral behendige Chinese tegenstanders speelde mij aan alle kanten voorbij. Ik was traag, onhandig en ik kon niet scoren. Mijn (volley)balgevoel kwam bij de potjes basketbal niet naar boven. Het enige wat ik hier juist niet moest doen deed ik dus wel een keer: het duiken naar een bal. Dit resulteerde in een schaafwond op de arm, overbezorgde medespelers en een lachende CC die aan de kant stond te kijken hoe lomp ik wel niet was. Desondanks was het wel erg leuk en gezellig. Volgens CC vonden de Chinese NBA sterren van dit pleintje het ook erg leuk om een buitenlander te dollen. De volgende dag had ik moeite met lopen door de pijn in mijn hak, spierpijn in mijn billen en was ik volgens mij nog steeds kortademig van al dat geren en gespring. Een maand niks doen is dus niet goed voor mijn lichaam.

Het ander moment van lompheid was gisteravond na het werk. Samen met Johnson en Ray (van de hotpot) ging ik wat eten. Niet bij een restaurant, maar bij een eettentje op de straat. Dit was letterlijk een tentje. Onder twee partytenten stond een BBQ, een tafel vol vlees op stokjes en er was een zitje gemaakt met kinderkrukjes. Ik moest wederom oppassen voor mijn hoofd onder die partytent en op het zitje voelde ik mij een reus. Ondanks dat het niet heel hygiënisch oogde was het erg lekker en gezellig. Een aantal nieuwe dingen geproefd, alleen werd mij één stuk “vlees” afgeraden. Nadat ze zeiden wat het was leek me dit ook niet echt smakelijk. De 'sheep balls on a stick' heb ik dus maar overgeslagen.

Op de dag van dit etentje was het 's ochtends koud, 's middags goed te doen door het zonnetje en 's avonds regen. Een perfecte samenvatting van het weer van de afgelopen week. Het basketbalmiddagje was op een redelijk mooie dag. De zon kwam er af en toe door en de temperatuur lag rond de 13 graden, maar met al dat geren en gespring was het goed zweten. Hoe anders waren de dagen er voor en er na. Het wisselvallige weer in Nederland is er niks bij. De twee-drie dagen ervoor was het zo’n 23 graden zonder al te veel wolken en wind waardoor het heerlijk (Nederlands) zomers aanvoelde. Maar de twee dagen erna regende het de hele dag. De wind stond op standje ‘ijzige orkaan’ en opeens kwam het kwik niet boven de 8 graden met gevoelstemperatuur van rond het vriespunt. Een hele dag regen in Shanghai is niet van dat mietjes gemiezer uit Nederland. Nee, als het hier regent dan komt het ook met bakken uit de hemel. Het weer gaat hier dus alle kanten op, iets met een roerende staart van maart geloof ik.

We zitten hier nu al weer een maand, al op 1/6 van onze tijd in China. De tijd gaat snel, maar dat komt vast door alle nieuwe indrukken. Aan alles ben ik nu wel gewend: hotel voedsel, hotel bed, hotel kamer, het reizen, het werk en dat ik niemand kan verstaan en niks kan lezen. Maar de collega’s zijn super. Allemaal erg aardig en ze willen je met letterlijk bijna alles helpen. Ook met mijn roomie Wim blijft het leuk. We zien elkaar soms de hele dag, maar we blijven nooit uitgepraat en we blijven veel lachen. Soms met tranen in de ogen. Na de eerste maand kijk ik dus erg uit naar de andere vijf maanden!