Indrukwekkend en druk

Op woensdag 12 oktober was het wakker worden in alle rust. Kabbelend water stroomde door de accommodatie en je hoorde de krekels lekker tjirpen. Ontbijtje naar binnen, even een bezoekje brengen aan de "hong nam" (water kamer / wc) voor een plasje en toen opweg naar een stukje geschiedenisles op locatie.

Thailand is niet alleen maar mooie oude tempels, lekker weer, jungle vibe bij een rivier of paradijselijke stranden. Ook dit land heeft zo zijn donkere bladzijden. Tijdens de Tweede Wereldoorlog viel Japan Azië binnen en wilde zo snel mogelijk India in beslag nemen. Met de boot was te kwetsbaar en per vliegtuig konden er niet genoeg soldaten vervoert worden. Een Japanse generaal zag een spoorweg in Thailand en in Birma en deze kon hij verbinden. Hierdoor zouden er veel soldaten in één keer vervoerd kunnen worden om India aan te vallen. Echter was er wel een probleem. De nieuwe spoorweg van 415 km moest dwars door de jungle en over een zeer ruige rivier. Zo'n project zou vijf jaar moeten duren. Dit was natuurlijk veel te lang. Daarom liet Japan krijgsgevangenen overkomen uit Indonesië, Maleisië en andere buurlanden. Ook soldaten uit Australië werden gevangen genomen om als slaaf te werken. We bezochten het museum van de Hellfire Pass. Dit is een 600m lange doorgang in de rotsen die is uitgehakt door geallieerde krijgsgevangen (waaronder ook veel Nederlanders uit Indonesië) tijdens de Tweede Wereldoorlog. Zij moesten een doorgang maken, zodat er een spoor kon worden aangelegd van Birma naar Thailand. Omstandigheden waren werkelijk onmenselijk. De mannen moesten 18 uur werken per dag, met blote handen 3m³ stenen verplaatsen om zich door rotsen te banen voor het spoor. En dat op 370 gram rottend voedsel. Ze werkten dag en nacht door en 's nachts zou het op de hel van Dante's Inferno moeten hebben geleken. Daarom heet dit stuk ook de Hellfire Pass. De foto's in het museum dat we bezochten waren zeer indrukwekkend en ik werd stil van alle verhalen die je kon lezen en zien op film van overlevenden. Dit deed mij beseffen hoeveel geluk mijn Maleische opa heeft gehad in die tijd. Mensen overleden ter plaatse aan ziekten, ondervoeding, uitputting, mishandeling en werkten zich letterlijk de dood in. Het project heeft in totaal geen vijf jaar, maar 17 maanden gekost. De dag erna zouden we ook de erebegraafplaats bezoeken en de 'Bridge over the River Kwai' bezoeken. Deze brug is voor velen bekend vanwege de gelijknamige film. En staat in Thailand symbool voor de wreedheden van de Japanners tijdens de Tweede Wereldoorlog. Ook hier zijn de verhalen enorm verdrietig om te horen. Voor elke biels onder het spoor zijn er twee mensen overleden tijdens het maken van de brug. Voor de beeldvorming, op ongeveer elke meter ligt een biels. Totaal heeft de Birmaspoorlijn het leven van 15.000 krijgsgevangenen en 100.000 burgers gekost. De Birmaspoorlijn wordt daarom ook wel de ‘Dodenspoorlijn’ genoemd.

Na de indrukwekkende Hellfire Pass reden we naar de Erawan watervallen. Een iets minder zwaar beladen bezoek. Erawan is de naam van de Hindoe olifant met zeven hoofden en deze watervallen zijn daarnaar vernoemd vanwege de zeven niveaus. Normaal zou je er heerlijk kunnen zwemmen in het heldere blauwe water, zou je tussen sommige niveaus naar beneden kunnen gaan en tot het zevende niveau kunnen lopen. Maar er is zo veel regen gevallen de laatste weken, dat het water vies bruin en heel ruig was en het gehele gebied had overstroomd. Zo konden we dus niet zwemmen en slechts tot het vierde niveau komen. Ondanks dat, was het een prachtig gebied om even gezien te hebben met een flinke wandeling. Na deze wandeltocht checkten we in in het Mida Resort. Een prachtige accommodatie met een heerlijk zwembad. We werden opgewacht door een deel van het hotelteam en de olifant mascotte bij een super groot doek voor ons. 's Avonds kregen we nog een lezing van de Product Manager van de Tours (rondreizen) afdeling. Het is per slot van rekening ook een studiereis natuurlijk.

Op donderdag 13 oktober waren we dus naar de brug geweest met in de middag een nieuwe excursie. Zo nieuw dat onze gids Kris in zijn 24 jaar in dienst dit ook nog nooit had gedaan. Stiekem was hij ook even toerist in eigen land. Per longtail boot vaarden we de mangrove in om de apen te voeren met wat aardappels. De afwisseling in het programma vond ik "sanook" (leuk) en de excursieduur was precies goed. Veel aapjes gezien en zelfs een aantal gigantische varanen. Daarna reden we door naar ons volgende hotel The Regent Cha Am. Een enorm complex en kan als strandverlenging geboekt worden na een rondreis of als strandvakantie. Na twee jaar corona is de Thaise bevolking maar wat blij met Europeanen in hun hotels. Als bedankje werden we tijdens het diner verrast met vuurwerk als welkom. Het lijkt wel of het ene hotel het andere hotel probeert te overklassen, wat wel heel bijzonder is om mee te maken. Deze dag was volgepland met hotel inspecties aan The Regent Cha Am, The Regent Chalet, The Regent Vala, iSanook, Loligo en Let's Sea. Stuk voor stuk mooie accommodaties met elke zijn eigen charme. Ene was zeer luxe, andere meer op families gericht terwijl de laatste meer oog had voor de ecologische kwaliteit met high comfort.

De laatste dag vloog zo ook voorbij met deze hotel inspecties in Cha Am en Hua Hin. Ter afsluiting van deze studiereis hadden we een diner bij Veranda Resort. Hier stond ook weer een welkomst committee klaar. Vier Thaise dames volledig in traditionele kledij dansend op live traditionele muziek. Voor binnenkomst moest je een dansje doen tussen de ritmisch stokken. Een soort elastieken van vroeger. Als tweede stak ik over, maar ik had niks gehoord over een dansje of een bepaald ritme, dus daar stond ik mooi voor paal. Desondanks was het erg leuk zo'n welkom en vervolgde wij onze weg naar het dinner. Dit was prachtig opgezet op het strand met een live saxofonist. Na het diner konden we de night market niet overslaan natuurlijk voor de laatste souvenirs en het laatste Thaise biertje. Nog twee uurtjes de ogen dicht gehad voor de terugreis begon.

Foto's worden later nog bij geplaatst.