Asante sana Tanzania

Dat was me een avontuur wel zeg. Als je zo op het vliegveld wacht, in het vliegtuig zit en al weer thuis bent kijk je onbedoeld terug op wat je zintuigen hebben meegemaakt de laatste tijd. En dat was een hoop indrukwekkends. Al mijn zintuigen hebben overuren gemaakt op Tanzania.

Mijn ogen konden soms maar moeilijk het verschil in landschap bijhouden. Het verandert zo snel en zo extreem. Van bossen vol bananenbomen in Mto Wa Mbu, naar eindeloze vlaktes van de Serengeti en de Ngorongoro krater met savanne en jungle. De hoge groene bergen van Usambara waar je je in de wolken bevindt en dan naar de overvolle stad Dar es Salaam met hoge gebouwen, drukte en chaos waar verkeersregels niet lijken te bestaan. Je gaat met een bootje over en je bent belandt in de hele oude Arabische stad Stone Town om daarna in een paradijs op Zanzibar je laatste dagen van dit avontuur door te brengen. Maar overal zie je armoede en hele blije mensen. En dan heb ik het nog niet eens gehad over al het wild dat we hebben gezien. Onwerkelijk om wilde leeuwen en olifanten zo dichtbij te zien. Wat helemaal niet uit te leggen valt of te bevatten is, is hoe je hersenen op hol slaan als je een hyena hoort lachen 's nachts bij je tent. Laat staan als deze ruzie zoekt met een leeuw in de nacht! Je oren horen het allemaal, maar je kan het niet geloven.

De geur op de markt in Stone Town was om van te kokhalzen. Maar ook menig wc in Tanzania. Tuurlijk, de camping wc of tankstation wc is nooit een fijne ontmoetingsplaats, maar als je toch moet was het hopen dat 1) het een normale wc was en geen gat in de grond, 2) het een schone wc was, en 3) er wc papier aanwezig was. Het was altijd 'May the toilet paper be with you' hier. Als we onderweg waren, dan vroegen we Fesh of we konden stoppen voor 'bushy bushy', het code woord voor plas pauze, omdat er vaak geen wc in de buurt was.

Onbekende smaken hebben we niet veel geproefd tijdens deze reis. Maar wel enorm goed gegeten tijdens het kamperen. Duncan zorgde altijd dat we gezond en vers aten. Wat kan die man goed koken zonder een keuken tot zijn beschikking. Klein van stuk, maar groot qua maaltijden. Uit het niets toverde hij weer een maaltijd voor 20 man op tafel. En het fijne was dat Danique ook gewoon alles kon eten. Met de intoleranties die ze heeft is het soms moeilijk, maar niet voor Duncan. Dat ontnam ons als snel één van onze grootste zorgen die wij op voorhand hadden.

Tja dan mist nog het gevoel. Naast de Afrikaanse massage in de truck van Allios (waar we ruim 2000km mee hebben gereden) blijft het Tanzania gevoel vooral hangen. Niet qua tast, maar het figuurlijke gevoel. Deze mensen hebben niet veel in hun leven. Wij kunnen ons nog steeds niet inbeelden hoe de mensen zo kunnen leven hier. In plaggenhutten of een bouwval brengen zij de nacht door. "Help mijn man is klusser" zou het werk niet meer aankunnen. Dat is een schrijntje van hoe de mensen leven in Tanzania. En toch is grotendeels van de bevolking blij met hun leven. Ze maken zich geen zorgen, alles is hakuna matata. Koop je iets in hun winkel, dan zijn ze blij dat je hen ondersteunt. Elke bijdrage is welkom en ze zeggen letterlijk: "Thank you for supporting me."

Wow, mijn hoofd kan zulke intense ervaringen van de afgelopen 15 dagen nu nog steeds maar moeilijk bevatten en verwerken. Misschien komt dat wel na een paar dagen als ik de foto's terug kijk met het maken van een fotoboek.

De spreuk van deze reis zat vanaf dag 1 in ons hoofd. 'Africa, it's not a holiday, it's an adventure.' En daar is niks van gelogen. Er is nog maar één ding wat ik kan zeggen. Asante sana Tanzania, tutaonana. Heel veel dank Tanzania, tot ziens.