Countdown has started

Het aftellen is begonnen, nog een weekje te gaan en dan zit ik lekker thuis. Morgen nog een paar dingetjes doen voor school en dan donderdag van iedereen afscheid nemen. Van school en van volleybal. Heb al super mooi afscheid genomen van de Engelse wedstrijden hier, maar daar heb ik het later over in deze blog. Want zoals altijd in mijn blogs wil ik het hebben over mijn stage week. Ik moest afgelopen week mijn eindevaluatie doen. Maar ja Carly was er niet en die heeft mij vanaf 8 oktober of zo niet meer gezien. Dus moest ik het met Michelle doen. Die ziet mij elke dag en weet wat mijn zwakke en sterke punten zijn en kan dus ook zien of ik groei in de dingen die ik doe. En op alle onderdelen had ik een 4! Nou klinkt dat heel slecht, maar een 4 is het hoogst. Dus ik was erg blij dat ik overal een 4 voor had. Dat betekent dus dat ik klaar ben om af te studeren en werk kan gaan zoeken als OA’er. Haha. En over groeien gesproken. Iedereen hier vraagt of ik nog groei. En ze vinden mij hier asociaal lang. Afgelopen donderdag hadden we een teaparty met opa’s en oma’s van de kinderen. Al die kinderen zeiden: ‘Kijk dat is mijn leraar!!’ Waarop die opa’s en oma’s antwoorden: ‘Zo dat is een grote leraar.’ En ik zag mijzelf laatst op film en daar viel het me pas op dat ik beste lang ben voor Engelse begrippen. Het digibord hangt op een normale hoogte en ik kom boven het digibord uit. Ik pas hier ook nog maar net door de deuren en moet overal uit kijken dat ik mijn hoofd niet stoot. Wel grappig om van iedereen te horen dat je super lang bent. En de kinderen beginnen nu pas een beetje te beseffen dat ik er straks niet meer ben en ik krijg dus veel tekeningen maar ook veel kerstkaartjes. Het meest opvallende was nog dat een jongetje naar me toe kwam met een vlaggetje van Groot Brittannië en hij zei: ‘Tyson dit heb ik voor jou gekocht zodat je niet vergeet dat hier was.’ En natuurlijk zal ik het hier nooit vergeten. Donderdag had ik eindelijk weer een redelijke training. Nadat ik een paar 3-meter aanvallen keihard binnen sloeg zei Chris dat ie mijn paspoort nodig heeft voor zaterdag met de wedstrijd. Ik wist niet waarom en dacht dat er iets mis was met de wedstrijdformulieren. Ik vroeg dus ook waarom ie hem nodig had en Steve zei dat ik hem dus niet terug zou krijgen zodat ik niet terug naar Nederland kan en dan hier wel moet blijven spelen. Nou na de wedstrijd van gister willen ze echt niet meer dat ik weg ga. We moesten tegen de koploper en wij zijn de hekkensluiter. Maar we wonnen wel met 3-1! Ik heb nog nooit zo goed gespeeld. Met de 3-meter aanvallen was ik voor mijn gevoel aan het vliegen. Ik landde zowat aan het net af en toe. We begonnen een beetje langzaam en de motor moest even op gang komen, daardoor verloren we de eerste set. Maar toen ging de motor draaien en knalde we zo hard. De nummer 1 kon het niet hebben dat ze ingemaakt werden dus ze begonnen te vloeken tegen hun zelf. En in Engeland mag je niet vloeken op het veld en je kan er dus een kaart voor krijgen. En uiteindelijk kreeg een speler van de tegenpartij ook daadwerkelijk geel voor het schelden tegen zich zelf. En een mooier afscheid van het Engelse volleybal kon ik niet hebben. Op matchpoint blokte ik een speler zo hard dat de bal binnen de 10cm op de grond terecht kwam! Was enorm gaaf. Ik was echt keihard aan het juichen en rende een half rondje om het veld en mijn teamgenoten rende achter mij aan om me te pakken te krijgen en de overwinning te vieren. Ze zeiden allemaal dat er geen mooier afscheid bestond dan de wedstrijd zo af te sluiten. Op matchpoint iemand strak naar beneden afblokken. En in Engeland moet je de score smsen naar de bond. Wij moesten dus Bristol Speedwell – Tendring 3-1 smsen. En we maakten al grapjes dat vandaag de score andersom op de site zal staan of dat we een smsje terug krijgen van Are you sure?! Dus dat was ook wel weer lachen. Na de wedstrijd werd ik thuis gebracht en een uurtje later weer opgehaald om naar de pub te gaan. Een paar biertjes gehad en veel gelachen.

Nog een weekje en dan naar huis. Apart om straks afscheid te nemen van iedereen en om iedereen weer te zien. Zoals ik al zei, het af tellen is begonnen.