Missie 'terug naar de roots' geslaagd!

Van de warme jungle met 30°C in de ochtend naar de koude bergen op 1600m hoogte met 15°C in de avond. Een verschil in gevoel en aanzicht. Er is nog steeds belachelijk veel groen om ons heen, maar dan alleen van de theeplantages. Snel even een waterval en een uitzichtpunt bezocht voor de duisternis viel.

De volgende dag was het vooral de gehele Cameron Highlands bekijken. Zo begonnen we bovenin bij de theeplantages van BOH. Een prachtig uitkijkpunt op de groen glooiende heuvels vol met theestruiken. Even door de fabriek gelopen waar ze middels borden uitlegde hoe ze 4 miljoen kg thee per jaar produceren. Dat komt neer op zo'n 5,5 miljoen kopjes thee per dag. Daar kan je echt niet tegen aan drinken! Voor ons vertrek schreef ik in mijn blog over Opa die vrouwen met rieten manden theebladeren zag plukken. Die manden zijn verruild voor machines en speciale heggenscharen om efficiënter te werken. Ik heb de rieten manden wel gespot, op een foto uit 1929. Na dit fantastische uitzicht nog een paar stops gemaakt bij onder andere de vlindertuin. Inmiddels waren we weer onderaan de bergen en kon onze reis naar de roots zich vervolgen.

Onze roots ligt namelijk vlakbij Ipoh. We verbleven in deze stad in een heerlijk hotel met zwembad op het dakterras wat een prachtig uitzicht over de stad en de achterliggende bergen heeft. Maar het valt in het niet met hoe prachtig de volgende dag zou zijn. Appie, hoe wij onze chauffeur Abdul graag noemen, had wat onderzoek gedaan naar het dorp van Opa. En echt deze man is meer dan goud waard.

We vonden Opa's dorp, Changkat Tualang. En al heel snel kwamen we in gesprek met de chief van het dorp. Zijn vrouw bleek een achternichtje van Opa te zijn. De chief bracht ons zelfs naar het houten huisje waar Opa gewoond heeft. We ontmoette verre nichten en een neef van Opa. Sommige konden zich nog herinneren dat hij op bezoek was geweest jaren geleden. Ik vond het allemaal heel bijzonder maar echt geloven en beseffen kon ik het niet. Dat geloven knalde iets later binnen als een nucleaire bom. Appie kwam aan met een fotolijst. Ik keek naar de foto en zag daar... mijzelf! Een 3-jarige Tyson dat op een bankje zat met de rest van de familie in de achtertuin van Opa en Oma. Tranen vloeide in overvloed van ongeloof. Dit is echt waar Opa is opgegroeid. Hier komt mijn Opa gewoon vandaan! Hoe dicht bij de roots kan je komen?! Een foto van jezelf die zich al 23 jaar aan de andere kant van de wereld bevindt. We gingen met verre-verre familie op de foto en vertrokken met een familielid naar de dochter van Opa's neefje, Norma. We werden meteen naar binnen getrokken en lieten foto's zien van Norma's ouders en Opa. Hoe raar moet dat ook zijn voor deze mensen. Een stoet Nederlanders komen je huis binnen met foto's van jouw familie. Ik ontmoette mijn achter-achter-achter-nichtje en weer gingen we met iedereen op de foto. Wat een dag. Na wat drinken en wat eten bedankte Norma met tranen in haar ogen mijn tantes en m'n moeder voor het komen. Die Buddhistische tempel die we erna bezochten was mooi, maar kon lang niet tippen aan wat er zich die ochtend afspeelde. Deze hele vakantie is een opstapeling van mooie dingen, maar het kan allemaal niet tippen aan deze vrijdagochtend 23 maart 2018. Mijn droom om in het dorp te komen waar Opa vandaan komt en me een beetje kon bedenken dat Opa daar gestaan had als jonge man is meer dan uitgekomen. Een onbetaalbare ervaring die ik mijn leven lang zal onthouden.