Istuti Sri Lanka

En zo wordt je ineens weer thuis wakker in je eigen bed in Eindhoven na een lange reis op 6 april. Ineens lijkt de reis een verre droom, maar toch voelt het alsof ik een maand niet thuis ben geweest. Stiekem was het maar 17 dagen geleden dat we de huisdeur achter ons dicht trokken. En als je dan weer thuis bent denk je terug aan de reis. Wat was dat een avontuur zeg.

Sri Lanka betekend 'gezegend eiland', en gezegend voel ik me zeker. Als ik kijk wat ik dit keer allemaal heb mogen ervaren. Van Poya dag in de pelgrimsstad Anuradhapura tot het uitzetten van baby zeeschildpadden. En van het beklimmen van de Leeuwenrots in Sigiriya tot relaxen in de jacuzzi op ons balkon.

Mijn ervaring met Sri Lanka was heel anders dan mijn ervaringen met andere Aziatische landen. China en Maleisië zijn een stuk welvarender en in Thailand heerst een heel andere vibe. Ook het Boedisme wordt anders beleefd in Sri Lanka dan in Thailand. Waar in Thailand iedereen geaccepteerd wordt ongeacht met welk letter van het alfabet diegene zich identificeert (want Boeddha accepteert iedereen voor wie die is), wordt in Sri Lanka homoseksualiteit gedoogd en niet over gepraat in het openbaar. Laat staan de andere letters van de LGBTQQIP2SAA community. Ook intimiteit tussen man en vrouw zie je niet op straat. Er wordt niet eens hand in hand gelopen. 

Op straat zijn de geliefden dus ijskonijen. En eigenlijk is dat ook wel te begrijpen, want de buitentemperatuur is zo heet dat je geen zin hebt in natte zweet knuffels of om elkaars vieze plak handen vast te pakken. Het voelde af en toe zo heet dat zelfs de kamelen uit de Sahara zouden klagen over de dorst. Alles en iedereen verliest in no-time z'n vocht. Ik zat gewoon rustig aan tafel buiten in de schaduw te eten. En nog ontstonden er spontaan zweetdruppels op mijn armen. Dit hadden we beide nog nooit meegemaakt. Tanzania was ook heet, maar daar was de lucht heel droog. De hitte in Sri Lanka is heel vochtig en benauwd. Alsof je continu in een openlucht sauna bent.

Niet alleen de mensen hadden last van de hitte buiten. Ook de zwerfhonden spaarden hun energie en lagen veelal in de schaduw. En dat waren er enorm veel. Ik heb geen één rashond gezien op straat. De hondjes waren niet eens te herleiden naar een ras. Ze zagen er wel lief uit en deden je niks. Je kon rustig langs ze lopen of ze liepen langs jou, soms al kwispelend vragend om aandacht. Maar pas op, de hondjes zitten vol met schurft, vlooien en andere ziekten.

Waar je ook voor moest oppassen waren de aapjes. Die zitten vooral waar de toerist met eten en drinken is. Bij ruïnes en bij grottempels, dat soort plaatsen. Hier wachten ze gewoon totdat jij iets uit je tas haalt voordat ze in actie komen. Zodra ze een zwart met rood flesje zien weten ze dat er iets te halen valt. Voor je het weet ben je je flesje cola kwijt aan een aapje. We hebben gewoon een aapje gezien die zelfs wist hoe hij een cola flesje moest opdraaien. Danique vindt dat onnatuurlijk gedrag, er is genoeg te eten wat de natuur ze kan geven en aapjes met diabetes hoort niet. Ik vind dat ook niet kunnen natuurlijk, maar toch vind ik het best natuurlijk gedrag. Waarom zoveel moeite doen om eten te zoeken terwijl je gewoon wacht en het haast toegereikt krijgt van de onoplettende mens? Misschien zitten er ook daarom zoveel mensen in de WW en zijn de personeelstekorten zo hoog in Nederland? Die hebben dit verdienmodel gewoon van de aapjes afgekeken!

Verder was de reis super mooi, met een heel druk programma. Ik heb het vaker genoemd in mijn verhalen, maar het waren intensieve dagen. Alles was zo strak gepland, dat je zou haast denken dat onze lokale gids Manu een Duitser was. De strakke planning was erg fijn, maar daardoor was er weinig tijd om zelf het land te ontdekken of lokale mensen te spreken. Toch was het twee keer gelukt. Één keer was met Manu zelf. We kwamen hem tegen in de hotelbar en hij zei: "Hey collega, kom een biertje drinken". We hebben heel leuk gekletst over zijn leven in Sri Lanka. Dat hij nooit in Europa is geweest en zichzelf Nederlands heeft aangeleerd met behulp van internet. Dat er in Sri Lanka geen stress of haast is. En waar je in Nederland maanden vooraf moet afspreken met iemand over wanneer, hoelaat en waar je afspreekt is dat in Sri Lanka wel anders. Iedereen is altijd welkom voor een spontaan kopje thee of om samen te dineren. Volgens mij zijn de Singalezen ook trots op hun land na alles wat het land heeft doorstaan. De tsunami in 2004, de aanhoudende burgeroorlog met de Tamil Tijgers, de coronacrisis met daarbovenop de grote economische crisis in het land. Ze zijn er allemaal samen uit gekomen, net zo als ze dat doen in het verkeer. Daar zijn amper regels, maar er is toch oog voor de veiligheid van een ander.

De andere 'local experience' was toen we de omgeving van het hotel in Kandy ontdekten. Daar liepen we langs een winkel waar je toch altijd even wilt binnen snuffelen. In de etalage stond eigenlijk gewoon oude meuk, maar had ook net zo goed gemaakt kunnen zijn door Da Vinci en één of andere lokale bergstam. Bij binnenkomst werden we begroet door een oude man. Zo oud dat hij waarschijnlijk nog les van Boeddha zelf heeft gehad. Hij deed het licht van zijn shop aan en we kregen zowaar een kleine rondleiding in het Engels. Hij pakte zijn pronkstukken erbij en vertelde ons vol trots waar het vroeger voor gebruikt werd. Het was gewoon een klein museum. Hij vertelde dat dit de oudste shop van Kandy was, geopend in het jaar 1910. Ons oog viel op een houten doos met prachtig houtsnijwerk. Na de aankoop vroegen we of we een foto konden nemen met hem. Waarop hij op zijn beurt vroeg of wij wat konden schrijven in zijn overvolle gastenboek met namen van mensen uit de hele wereld. Dit zijn ervaringen met lokale mensen om te koesteren.

De houten doos staat nu op onze keukentafel als symbool voor een doos vol herinneringen uit Sri Lanka. Er is nog maar één ding wat ik kan zeggen. Istuti Sri Lanka, gihin ennam. Dankjewel Sri Lanka, tot ziens.